Posted by George Sakkas on facebook
May 27, 2021

ΣΥΝΕΧΈΙΑ ΑΠΟ 1981…. απλώς να συστηθεί!
Μένω καθιστός για ώρα, μέχρι να συνειδητοποιήσω καλά τι είδαν τα μάτια μου πριν από λίγο….
Ο τύπος είχε χαράξει με λευκό μολύβι, μια γραμμή που απείχε 71 εκατοστά από κάθε μεγάλη σπόντα του μπιλιάρδου, και κεντουσε επάνω σε ένα κομματάκι της που δεν ήταν ούτε 30 εκατοστά…..
Είχα ζήσει την χρυση εποχή του ελεύθερου στην Αθήνα, την τέχνη των δικών μας ζωγραφων που χόρευαν τρεις μπάλες στην γραμμή της μεγάλης γωνίας, και με άφηναν άυπνο όλο το βραδυ….
Όμως αυτό ήταν κάτι αλλο, πολύ πιό λεπτομερές και προχωρημενο, που έπρεπε να το δω για να το πιστεψω.
Νυχτωσε, για κάποιο λογο ο κόσμος στην Ακαδημία αλλάζει, και ο μέσος όρος ηλικίας πέφτει αρκετά…
Τις καλοκαγαθες φάτσες του μεσημεριού διαδέχονται πιο περπατημενες… φάτσες που κόβουν κίνηση!
Ένας ευγενέστατος βετεράνος που ήταν θεατής στο…. σόου μου, μου ζητά, εάν δεν μου κάνει κόπο, εάν μου είναι εύκολο, και εάν έχω την διαθεση, να παίξουμε μια παρτιδα “ελεύθερο”.
Δεν ξεχνώ ότι το τρένο δεν δουλεύει όλη την νύκτα, αλλά και δεν μπορώ να αντισταθώ στην πρόσκληση!
Με νοήματα συμφωνούμε να μην παίξω με τις μπάλες κοντά….
Σε λίγα λεπτά έχει μαζευτει κόσμος γύρω από το τραπέζι, και δεν είμαι σίγουρος γιατι. Μάλλον είναι αυτοί που βαρέθηκαν το τέλειο παιχνίδι του Edelin, και απολαμβάνουν τις αφρατες ανοικτές μου, το γιαλισμενο ματι και το τσαγανό που θύμιζε μπιλιάρδο γυμνασιοκοπάνας στα Πατησια…
Δεν υπάρχει αλλος κόκορας στο κοτέτσι και αποφασίζω να τολμήσω εγώ την παρασταση… Τους αρέσω πολύ, μου αρέσει ο ενθουσιασμός τους τόσο που είμαι έτοιμος να υποκλιθω μετά την τελευταία καραμπόλα!
Δεν ξέρω αν έχετε ξαναδεί… σοουμαν να περνά απο το ταμείο μετά το τέλος της παραστασης… Η χρέωση δεν ήταν καταστροφική… ελάχιστα πιο πάνω από τις Ελληνικές τιμές, την στιγμή που το κόστος ζωής εκεί ήταν κοντά στο τριπλάσιο…
Μπονουί, πετετρ α ντομάν, και κάτι τετοια, και σε τρία λεπτά είμαι στο μετρό αποφασισμένος να δοκιμάσω το κόλπο των δωρεάν διαδρομων!
Μπάρες, αυτόματες πορτες, παρακολουθω με κοφτες ματιές δεξιά-αριστερά τις κινήσεις των εξωτικων τύπων από τις αποικίες, δεν έχουμε ακόμα τέτοια στην Αθήνα…. Και ενώ αυτοί οι τύποι σουλατσαρουν δήθεν αδιαφορα, μαλλον επειδη κάποιος ή κάτι τους παρακολουθεί, ξαφνικά, σαν να δοθηκε το μυστικο σύνθημα, πηδούν ομαδικα σαν τις ακριδες, επάνω από τις μπαρες προς την ελευθερία των διαδρομών!
Μαζί τους και εγώ, με ξυνισμενο ύφος, σε στυλ “…εμείς παλιά στο Παρισι….” και την σιγουριά, ότι κανείς δεν θα καταλάβαινε ότι ήμουν πρωταρης!
Από το μετρό στο τρένο για το Villiers le Bel, κάθε βράδυ γύρω στα μεσάνυκτα, πάντα με το σύστημα των ελεύθερων διαδρομών, και πάντα με ένα τελικό τροχάδην 1000 μέτρων μέχρι το σπίτι της Κατρίν, όπου 1000 αγριοσκυλα με γαυγιζαν μέχρι να φτάσω, μέσα στην απόλυτη ερημιά του χωριού…
Σε ποιον να έλεγα και να με πίστευε, ότι στην Αθήνα ο κόσμος ετοιμαζόταν τέτοια ώρα για έξοδο καθημερινής, ότι στις 4 το πρωί οι δρόμοι είναι μποτιλιαρισμενοι και δεν βρίσκεις τραπέζι στα εστιατόρια….. συγγνώμη, ρεστοράν ήθελα να πω…
Να τονίσω, οτι σε όσα σπίτια και αν μείναμε, ο Σταμάτης έπεφτε για ύπνο με την δυση του ήλιου!
Χωρίς υπερβολες…
Κάθε βράδυ ομως που γυρνούσα πτώμα από την κουραση, ξυπνούσε ο άνθρωπος και χωρίς κουβέντα μου ετοίμαζε φαγητό, ομελετες τυριά, σαλαμια, ψωμια…. Φίλος, όχι αστεία….
Και κάθε πρωι η ίδια ρουτινα…
Ξυπνημα νωρίς, καλό πρωινό, γιατι στις 11 θα πρεπει να… ανοίξω τις Ακαδημιες! Ναι, τις Ακαδημίες, γιατί κάθε μερα ξεκινούσα από την… πόρτα του Κλισί, σαν μαραμενος μαϊντανός στο πεζοδρόμιο, μήπως κάποιος με λυπηθεί και με βάλει μέσα….
Άλλες φορές ξεκινουσα από την… πόρτα της Ακαδημίας του Saint Denis Sebastopol, όπου την χυλόπιτα μου την έριχνε ο ίδιος, η αυτού εξοχοτης του Egidio Vierat, του Πορτογάλου 3σποντιστα που, εκτός από την Εθνική της χώρας του, έπαιξε και στης Γαλλίας, ήταν δε υπεύθυνος του κλαμπ, γκρουπιέρης τού εκεί multicolore.
Όπως στο….. πεζοδρομιο του Κλισί, έτσι και στον όροφο του Saint Denis δοκίμαζα δύο κασέτες!
Η μια του δήθεν πρωταθλητή τζουνιορς Ελλάδος, και η άλλη του… Νίκου Ξανθοπουλου!
Ή απόρριψη από πλευράς του εκκεντρικου έως και για δεσιμο Vierat, ήταν άμεση….. Κοιτάζοντας με έντονα και επιμονα στα ματια, άπλωνε στην ατμόσφαιρα εκείνο το… εκσκιουζέ μουά, μεε….. ΤΕΛΟΣ.
Χρόνια μετά είμασταν αντίπαλοι και φίλοι τόσο, που οι παλιοί έλεγαν ότι δεν είχαν ξαναδεί άνθρωπο να μπορει να συνεννοηθεί με τον Egidio, για τον οποίο λιγοι ήξέραν ότι ηταν ο σχεδιαστής του Europa master της Chevillotte, του 2001 της Bretton, και άλλων φουτουριστικων μοντέλων μπιλιάρδου που εξακολουθούν μετά από 25 χρόνια να πουλούν σήμερα!
Άρρωστος με το ποδόσφαιρο της Πορτογαλίας, με ακραίες απόψεις για τον Εουσεμπιο, ειναι στην ουσία ο διαχρονικος πρωταθλητής και ο ντιζαινερ που έκανε αποψη το απαγορευμένο μέταλλο, στα μπιλιαρδα της νέας εποχης….
Και μόνο όμως που έβλεπα σε αφίσες κολλημένες στα μπιλιαρδικά στέκια, ότι μόλις μια εβδομάδα πριν, στο Saint Denis, έπαιξε με τον Ceulemans αγωνα- -πρόκληση, 500 τρισποντες καραμπόλες και εγω ούτε να μπω δεν αξιώθηκα, μου ερχόταν αποπληξια….
Στην Ακαδημία της Wagram πήγαινα καθημερινά, μάλιστα τώρα είχε προστεθεί στο σόου και άλλος ενας μετρ κοπτικης-ραπτικής των παιγνιδιων μπιλιάρδου με χαρακτικους περιορισμους… Ο George Bourezg….
Όμως σήμερα θα ηταν η μέρα μου στο Clichy!
Ένας ηλικιωμένος κύριος με γυαλια και πολύ προσεγμένη εμφάνιση, μετριου αναστηματος, βγαίνει από την πόρτα της Ακαδημίας και με ρωτά με λεπτοτητα εάν είμαι Έλληνας, εάν θα μείνω πολύ καιρό στην Γαλλία, εάν, εάν…..
Ο λόγος που καταλαβαίνω πολύ καλα τι με ρωτά, είναι γιατί ο κύριος Χρήστος ομιλει την καθαρευουσαν! Είναι Έλληνας που έφυγε μικρός με την οικογένεια του από την Σμύρνη το 1922, και εγώ είμαι τυχερος που η καθαρεύουσα είναι ακόμα η γλώσσα των εφημερίδων back home!
Ένα σημερινό παιδί σίγουρα θα τον ρωτούσε…. Πώς είπατε….? κάθε τρεις λέξεις…., κανένα πρόβλημα ομως για εμάς, τους κολοσσούς του εξαταξίου Γυμνασίου…
Ό κύριος Χρήστος είναι ο υπεύθυνος του κυλικείου της Ακαδημίας, με βάζει μέσα, με συστήνει, και πλέον δεν θα έχω πρόβλημα εισόδου..
Θα μου πει ποτε να έρθω για να δω τους δύο σπουδαίους Γαλλοαρμενιους πρωταθλητες, τον 3σποντιστα Tachnakian, και τον φαντεζιστα Mouradian.
Το συνταρακτικό όμως είναι το ότι θα μου συστήσει τον Roger Conti, 80χρονο πλέον, που περνά από το Clichy μερικές φορες, για χαρτοπαιγνιο με παλιούς φιλους!
ΣΤΙΣ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ:
Roger Conti & Francis Connesson
George Bourezg και το βιβλίο του.
Egidio Vierat (με τα μαυρα γυαλια)
ΣΥΝΕΧΊΖΕΤΑΙ

[modula id=”1549″]