Δύο πράγματα ήταν σίγουρα….

το ένα, ότι τα χρήματα που είχα μαζί μου για ένα μήνα super eco μπιλιαρδοδιακοπων στο Παρισι, κοντευαν να τελειώσουν…

Το δεύτερο, ότι ακόμα δεν είχα αξιωθεί να δω τον Πύργο του Άιφελ!

Ντροπή θα μου πείς, το ξέρω, αλλά βλέπεις, ήμουν…. ταγμένος! Επρεπε να μείνω με κάθε θυσια περισσότερο σε αυτήν την πόλη… Εάν βέβαια ηθελα να γινω κάτι στο μπιλιάρδο κάποτε…

Σε πρώτη φαση, το πρόγραμμα λιτότητας κάνει περικοπές στο μοναδικό επί της ουσίας έξοδό μου, αυτό του μεσημεριανού φαγητού στο φαστ φουντ της λεωφόρου των Ηλυσίων, αμέσως μετά το περίφημο καμπαρέ Lido..

Πλεον, μια μεγάλη μπαγκέτα με τόνο και ελιές από καντίνα που είχα ανακαλύψει στην καθόλου τουριστική περιοχή της Barbes, θα με κάλυπτε ανετα μέχρι το βράδυ, σε μια περίοδο που ο Σταμάτης, (αφου η Κατρίν μας… απέλασε από το σπίτι της), είχε ενεργοποιησει για κατάλυμα όλους τους Έλληνες φοιτητές της πόλης!

Για την διασύνδεση με τους φοιτητές υπεύθυνος ήταν ο Σάκης, κοινός φίλος μας από την Αθήνα, πρωταρης τοτε ανταποκριτής μέσων μαζικής ενημερωσης στο Παρισι. Ειναι ο ίδιος που αφού το 1978 με είδε να παίζω στο “39”, θεωρησε υποχρεωση του να με πάει για πρώτη φορά στο Borsalino, και να με συστησει στον Σάββα….

Κινητά, δεν υπήρχαν τότε ούτε σαν ιδέα, σταθερά δεν είχαμε, και έπρεπε κάθε πρωι να έχουμε την τελεια συνεννόηση με τον Σταματη , για τό ποιό σπίτι θα μας φιλοξενούσε το βράδυ, και τι ώρα θα έπρεπε να είμαι εκεί….

Τα μπιλιαρδικά Γαλλικά μου είχαν βελτιωθεί, αλλά μονον αυτά! Μου ήταν πολύ δύσκολο μερικές φορές να βρω μια καινούργια διεύθυνση, σε ένα Παρισι που πεισματικά δεν αρθρωνε αγγλική λέξη!

Δεν μου φαινόταν αστείο τότε, το ότι τις λίγες γαλλικές λέξεις του ρεπερτορίου μου, τις έλεγα με την φουλ προφορά του… δήθεν, μπερδεύοντας ακόμα περισσότερο τους ντοπιους, που δεν μπορούσαν να καταλάβουν γιατί στην τελική δεν μπορούσα να φτιάξω μια ολοκληρη πρόταση και να γίνω κατανοητός!

Ό μέγας φίλος μου με ξαναεσωσε με την εξής σοφιστεία:

Αν χαθείς, ρώτα έναν καστανά, υπαρχουν πολλοί στο Παρίσι, και ολοι είναι Έλληνες!

Μπαμ και κάτω!

Το πιστεύετε ή οχι, δεν ξαναχαθηκα ποτέ!

Πίσω, στην Ακαδημία της Wagram, τα φώτα είναι στραμμένα στον George Bourezg! Στην μπιλιαρδικη ζωή σας έχετε δει πολλούς, όμως τέτοιο κόκορα, ποτέ!

Με κάθετη επιρροή από το Γαλλικό εθνόσημο, ο George κάνει αισθητή την παρουσία του στον χώρο, και υπενθυμίζει ότι είναι ο σταρ που όλοι είμαστε εκεί για να θαυμάσουμε!

Περπατά με ένα σπάνιο νάζι, σαν χορευτής που για κάποιο λόγο δεν πρέπει να κουνά την μέση του, το βήμα του σπαθατο με απότομα φρεναρισματα που συνοδεύονται από μισές επιτόπιες πατιναριστες στροφες των λουστρινιών του….

Της οικονομίας εγώ, υπολογίζω πόσο συχνά πηγαίνει στο τσαγκάρη για τακούνια-σόλες….

θα τον έλεγες ψηλό, με μαλί φραντζα-κοκορακι παλιάς σχολης,  απόλυτα στητός, με μονιμη την “είμαι απίστευτος” σιγουριά στο πρόσωπο του!

Καλλιτέχνης…. maitre, με όλη την σημασία της λέξης, παίζει “απο σπόντα”, και οι μπάλες είναι τόσο κλειστά, που υποφέρουν από…. ασφυξια!

Στην Αθήνα, στο “39”, είχα ήδη κανει τις πρωτες δοκιμές για να καταλάβω πώς ίσως θα πρέπει να παιχτεί αυτο το εντελώς άγνωστο σε εμάς στυλ, νόμιζα ότι είμαι σε καλό δρομο, αλλά αυτο που είδα σήμερα πρέπει να το αναλύσω πολυ καλά….

Όπως και του Edelin, η στεκα του είναι κοντή, το πολύ 137 εκατοστά, δείχνει πολύ ελαφριά, χειροποίητη χωρίς σχέδια, μπροστά λεπτή σαν βελόνα δεκα χιλιοστών, αν με ρωτας…

Εκτος από την απαράμιλλη τέχνη του όμως, υπαρχει και το σόου….

Κάνει νευρικά λιμαζ στον αέρα με την στεκα παράλληλη με το εδαφος οταν όλα πανε καλα, η στεκα δείχνει προς το πάτωμα, όταν ικανοποιημένος περιμένει τις μπάλες να σταματήσουν, εναερια λιμαζ με τα χέρια πιό ψηλά από το φυσιολογικό, όταν πρεπει να τραβηξει την προσοχή για να τον θαυμάσει όλη η αίθουσα!!!

Στηρίζει όλο το βάρος του με τα δύο χέρια επάνω στην μικρή σπόντα, κοιτά επίμονα τις μπάλες και γνεφει καταφατικά με σουφρωμενα χειλη, όταν αυτοαποθεώνεται!

Προσοχή, εδώ υπάρχει και η αντίθετη εκδοχή, του λάθους, οπου αντί να κοιτά επίμονα τις μπάλες, στρέφει το κεφαλι προς τον τοίχο, και με κλειστά μάτια μουρμουρίζει

Οοοο σε πα ποσίμπλ…., καταστρόφ….

Τελος, η στεκα σε στάση “παρα πόδα” και ειρωνικό σουφρωμα των χειλιών, όταν οι μπάλες κάνουν τα δικά τους!

Με όλο αυτό το σόου, όσο μακριά και αν καθοσουν , ήξερες πως πάει το ματς !

Δεν μπορώ να ξεχωρίσω ποιος από τους δύο υπερπαίκτες της Wagram είναι καλύτερος…..

Ο Louis Edelin έχει καλύτερο μηχανισμό όταν οι μπάλες είναι ανοικτά, τελειο για εμένα, θα μπορούσε να παίξει και σπουδαιες 3σποντες …..

Το κλειστό παιγνίδι του αψεγάδιαστο…

Σίγουρα είναι παίκτης σχολής , δεν είναι το 18χρονο ταλέντο που κάποιος ανακάλυψε πολυ καθυστερημένα σε ένα υπόγειο στα Πατησια…

Δείχνει απο ψύχραιμος έως αδιάφορος , θα μπορούσες να πονταρεις επάνω του σε ένα ματς με δραματικό φιναλε!

Ο Bourezg ,που ηλικιακά είναι μεγαλύτερος, ειναι ενας καλλιτέχνης, ενας ζωγράφος!

Θα πρέπει να περιοριστεί ομως στην μεγάλη τέχνη του κλειστού μπιλιάρδου, και των πέντε παιγνιδιων του σερί……

Οι πίνακες αποτελεσμάτων δείχνουν ότι επί του παρόντος έχει μεγαλύτερες διακρίσεις από τον Louis στην Γαλλία , μαζί και θέσεις σε βάθρα Διεθνών πρωταθληματων…

Η εποχή του Louis Edelin θα έρθει λίγο αργοτερα , και θα εχει μεγάλη διαρκεια, με πολλούς Γαλλικους τίτλους στο ενεργητικό του ,και όχι μόνον….

Σήμερα ομως , μπαίνοντας για άλλη μια φοράς με την άνεση του …κολλητού στην Wagram , όλα μου φαίνονται πιο ….πράσινα!Συγκεκριμένα yellow green, γιατί αυτό είναι το χρώμα των τσοχων που έχουν μόλις αλλαχθεί στα μπιλιαρδα της Ακαδημίας!

Ξέρω πριν παίξω ότι τώρα θα υπάρχει καλύτερη ισορροπία στην σχεση ταχύτητας και γυριστου. Επιτελους.

Αριστερά , στα καθίσματα κάποιοι συζητούν το ίδιο, με την διαφορά όμως ότι πιστεύουν πως η νέα αυτη ισορροπία θα δουλέψει υπέρ τους…

Είναι ο George που προσπαθεί να εμψυχώσει τον δάσκαλο μπιλιαρδου του κλαμπ , ζωγράφο της Μονμάρτης με μόνιμο κόκκινο φουλάρι στον λαιμό ,ο οποίος δεν μπορούσε να με δυσκολεψει μέχρι σημερα ,και από σήμερα και μετά, δεν θα μπορεσει να με δυσκολέψει διόλου στο cadre 47/2..

Έπαιξα καλά, καλύτερα από ότι περίμενα

μέχρι που έφυγα από το Παρίσι , κερδιζοντας εκτός από τους τοπικούς, και όποιον παίκτη άλλου συλλογου επισκέφτηκε την Βαγκραμ … Βλέπεις οι φίλοι …. Βαγκραμιωτες , με χρησιμοποιουσαν για φάρσες προς παίκτες άλλων περιοχών του στυλ ” μου πονά το χέρι, και δεν μπορώ να παίξω σήμερα…να , παίξε μωρέ με αυτόν από την.Ελλαδα…”

Από την Ελλάδα;

Μα , παίζουν μπιλιάρδο στην ….Ελλάδα;

Με ψιλοανησυχες ματιες δεξιά – αριστερα , συν ελαφρύ μειδίαμα του τύπου ” κάποιος μου κάνει πλάκα εδώ μεσα” , πείθονταν να ξεκινήσει μια παρτίδα που η γαλαρία φρόντιζε να του μεινει…αξέχαστη!

Παρά τις πολλές προτάσεις που του έκανα , ο George Bourezg δεν έπαιξε ποτέ μαζί μου . Δεν ήμουν ο παίκτης που θα τον προβλημάτιζα το 1981 , αλλά δεν ήμουν και αναξιομαχος….Απορούσα …

Κάποια Πέμπτη μεσημέρι του πρότεινα για τελευταία φορά να παίξουμε. Δεχθηκε ,αλλά δίνοντας μου ραντεβού για την.επομενη Πέμπτη στις τρεις το μεσημέρι!!!

Ήταν εκεί κάθε μεσημέρι , αλλά όχι την Πέμπτη στις τρεις !

Έμεινα με την απορία!

Παντως οι λαοί αυτοί ξέρετε, με ένα – δυο

αιωνες οργανωση στο άθλημα , έχουν στο μπιλιαρδικο DNA τους συμπεριφορές διαφορετικές και ανεξήγητες για εμάς…

Η μετέπειτα εμπειρίες μου με έμαθαν να μην παρεξηγώ ευκολα…

Σχεδον πέντε χρόνια αργότερα, επιτελους βρεθήκαμε αντίπαλοι στο Πανευρωπαϊκό Ελεύθερου της Λυών, σε νοκ άουτ, ένα ματς πριν τα μετάλλια….

Στην Γαλλία,.με Γάλλο αντίπαλο, Γάλλο διαιτητή και επιδιαιτητη ,αλλά με κάμερες σε απευθείας μετάδοση και τον Jean Marty με το μέρος μου !

Είχα μέχρι εκείνη την στιγμή 133,33 γενικό μέσο όρο, και ο George 133,28……

Ήμουν ήδη ένας από αυτούς που οι τοίχοι του σπιτιού μου ήταν γεμάτοι με τις φωτογραφίες τους;

Σίγουρα όχι , θα σου πω εάν με ρωτησεις….

Ό Γαλλικός τύπος έγραφε πάντως, ότι ” ο νεαρός Έλληνας έβαλε την χώρα του στην Κοινή Αγορά της Ευρώπης …” αστειευομενος με το επίμαχο πολιτικό θέμα της εποχης , και , “ενα μεγάλο βγαλσιμο του καπελου σε αυτόν τον ευγενη παίκτη που ήρθε απο άγνωστη μπιλιαρδικα χώρα ,γα να διεκδικήσει….”

Και εγώ είχα πια στόχο , να επαναλάβω αυτήν την τρελή υπέρβαση της Λυών, σε όλα τα στυλ μπιλιαρδου !