Posted by George Sakkas on facebook
January 21, 2022
ΤΡΙΣΠΟΝΤΕΣ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΑΠΟ ΤΟ 1989 ΕΩΣ ΤΟ 1990
Συνέχεια των από 2/10, 6/10, και 10/10, δημοσιεύσεων μου…
Ο τελικός με τον Ιάπωνα Shon Nishimada που συμμετείχε εκτός συναγωνισμού στο Πανελλήνιο Πρωτάθλημα Τρισπόντων του 1988-89, σηματοδότησε μια περίοδο κατά την οποία αυτό το σχετικά περιφρονημένο στην χώρα μας στυλ Γαλλικού μπιλιάρδου, θα έπαιρνε την… εκδίκησή του, και μέσα σε δύο σεζόν θα κέρδιζε την πρώτη θέση στην προσοχή παικτών και φιλάθλων, γεγονός που είχε ήδη συντελεστεί πριν από μικρό διαστημα, σε όλες τις χώρες της Ευρώπης…
Η τότε αρνητική Διεθνής συγκυρία που αφορούσε τα παιγνίδια του σερί, και την απόφαση μου να σταματήσω την προσπάθεια σε αυτά, συν το άνοιγμα μεγάλου εμπορικού ορίζοντα, με οδήγησαν στο να αφιερωθώ και εγώ κουτσά-στραβά στις Τρίσποντες…
Το κουτσά- στραβά… κολλάει στο ότι από “σύγχρονες Ευρωπαϊκές γνώσεις” υστερούσαμε πολύ τότε, και στο ότι ο κακός μηχανισμός μου στα παιγνίδια του σερί αποδεικνυόταν πολύ κακός για τις μεγάλες εκτελέσεις των Τρισπόντων…
Κολλάει επίσης στο ότι το αγωνιστικό μέρος του μπιλιάρδου από εδώ και πέρα, δεν θα καθοδηγούσε όπως πριν την ζωή μου, αλλά απλά θα την συντρόφευε…
Στην είσοδο μίας καινούργιας εποχής πιά, χωρίς αγωνιστικούς στόχους και βλέψεις…
Υπήρχε βέβαια η κεκτημένη ταχύτητα από την δυνατή μου δεκαετία του ’80, που θα με βοηθούσε για ένα διάστημα…
Με όπλο τα αρκετά υψηλά ποσοστά μου στις κλασσικές καραμπόλες, την διάρκεια συγκέντρωσης, το πείσμα, την εμπειρία στην διαχείριση των παρτίδων, και το πολύ… καρότο, αρχίζω να κερδίζω το ένα πίσω από το αλλο, όλα τα open τουρνουά!
Σε μία διεθνή δοκιμή που τόλμησα να κάνω σε αγώνες της BWA στην Αμβέρσα μετα από ένα Cadre 71/2 στο κοντινό Λουξεμβούργο, η κλήρωση με έριξε επάνω στον Βέλγο που σταμάτησε το τρελό σερί των ένδεκα πρωταθλημάτων Ευρώπης του Reymond Ceulemans… Τον πρωταθλητή Ευρώπης του 1972, Arnold de Paepe!!!
Για την ιστορία, ο Reymond δεν συμμετείχε τότε στο Crosne της Γαλλίας, αλλά… θύμωσε για την διακοπή του σερι του, και αποφάσισε, κερδίζοντας και τα επόμενα δέκα πρωταθλήματα, να γίνει ο κάτοχος του πιό παράλογου και αφύσικου ρεκόρ… 21 φορές πρωταθλητής, σε 21 Πανευρωπαϊκά πρωταθλήματα που είχε λάβει μέρος μέχρι τότε!!!
Ήμουν χωρίς αυτοπεποίθηση και σχέδια πριν το ματς, μέχρι που ένας Βέλγος μου σφύριξε ότι θα κερδίσω εύκολα, αρκεί να κάνω πολύ αργή την παρτίδα, αφού ο De Paepe έπασχε χρόνια από το στομάχι του!
Ντροπή, αλλά η… συνταγή πέτυχε, προκρίθηκα, και αμέσως πήρα τηλέφωνο στην Αθήνα για να πω τα ευχάριστα στον Σταμάτη Στογιάννο, για τον οποίο σας έχω μιλήσει στις… Παρισινές μου περιπέτειες…
Την άλλη μέρα το πρωί, ενώ τρώμε με τον φίλο και συνοδοιπόρο μου Γιώργο Μπραζίτικο πρωινό στο Α υπόγειο του ξενοδοχείου, ανοίγει η πόρτα του ασανσέρ και εμφανίζεται ο Σταμάτης, με ένα τεράστιο χαμόγελο, το γνωστό μαύρο καπέλο του Ζορρό, και χωρίς αποσκευές…
Όπως φαίνεται, μόλις κλείσαμε το τηλέφωνο, άρπαξε την οδοντόβουρτσα, ξεχύθηκε με το Renault 4L για το αεροδρόμιο, και πήρε την πρώτη πτήση για Βρυξέλλες, ώστε να παρακολουθήσει από κοντά την υπόλοιπη… θριαμβευτική πορεία μου!
Η απίστευτη έκπληξη του απίστευτου φίλου, καί η διάθεσή του δεν χάλασε ούτε όταν του… ομολόγησα ότι δυστυχώς λίγες ώρες μετά τον De Paepe και το τηλεφώνημά μας, στο επόμενο ματς, είχα αποκλειστεί!
Αλλά για αυτό ο καθόλου εύπορος Σταμάτης Στογιάννος, με την χίπικη αντίληψη τών πραγμάτων, ήταν ένας και μοναδικός… Φίλος, όχι αστεία…
Αρχές του 1990, στην “Ακαδημία” της οδού Αχαρνών 131, το τελευταίο Πανελλήνιο πριν την αναστολή όλων των επίσημων πρωταθλημάτων για 3,5 χρόνια…
Τα open που είχαν μπεί πια κανονικά στην ζωή μας είχαν ήδη δείξει τα δυο φαβορί, και δεν έκαναν λάθος…
Περίεργη η απόσταση, 45 καραμπόλες, οι συμμετοχές σε νέους αριθμούς ρεκόρ, και μετά από μάχες, στους δύο ημιτελικούς δύο ευχάριστες εκπλήξεις… ο δυσκολοκατάβλητος Θεσσαλονικιός Λάκης Ελευθεριάδης και ο Κώστας Σπυρόπουλος, ένα ακόμα ταλέντο της μεγάλης σχολής του “Free time”, που όμως θα υποκύψουν στην ανωτερότητα των αντιπάλων τους…
Ο Ελευθεριάδης αποδεικνύοντας ότι είναι ένας από τους πιο δυνατούς all around παίκτες στην Ελλάδα, θα πάρει την τρίτη θέση, ενω Σακκάς και Τρεμούλης θα βρεθούν σε έναν ακόμα επίσημο τελικό – για πρώτη φορα στις 3σποντες – που εδώ, πράγμα σπάνιο, δεν θα έχει την συνηθισμένη μεγάλη ένταση των αναμετρήσεων τους…
Το γενικό μου μουαγιέν, πάλευε με την τεράστια… Ελληνική, ψυχολογική μπάρα του 1.000, καταλήγοντας στο 0.971 που παρέμεινε Πανελλήνιο ρεκόρ πρωταθλητή για μερικά χρόνια…
Σημειωτέον ότι μέχρι τα τέλη της δεκαετίας του ’80, πολύ συχνά το 0.900 ήταν επίδοση βάθρου σε Διεθνείς αγώνες, ενώ στην δεκαετία του ’90, ο ίδιος πήχης ανέβηκε απλώς στο 1.000…
Χάρη στην νίκη μου ταξιδεύω για το Πανευρωπαϊκό, ιδίοις εξόδοις όπως πάντα, στις 14 Μαρτίου του 1990 στο Norrkoeping της Σουηδίας, στην χώρα του ανατέλλοντος Blomdahl, που πλέον είχε ανατείλει για τα καλά!!!
Το πρώτο σοκ το δέχεται η… τσέπη μου μέσα στο τρένο που πήρα από την Στοκχόλμη…
Ένα άψητο τοστάκι που είχε μέσα μια διαφανή φέτα ζαμπόν ή μια διαφανή φέτα τυρί, (είχες δικαίωμα… επιλογής!), κόστιζε σχεδόν όσο ένα Ελληνικό μεροκάματο!
Ωραία χώρα, και όσον αφορά τους κατοίκους της, οι δύο πρώτες λέξεις που σου περνούν από το μυαλό όταν τους βλέπεις είναι… ευγένεια και πολιτισμός…
Η κλήρωση του ομίλου των πέντε με βάζει να κάνω ερωτήσεις για τα αξιοθέατα της περιοχής!
Τρεις παίκτες με επαγγελματικό συμβόλαιο BWA, και ένας Αιγύπτιος με τον οποίο θεωρητικά θα παλέψουμε για την τέταρτη θέση του γκρούπ…
Πρώτο ματς στέκομαι απέναντι στον άνθρωπο ο οποίος έχει την φήμη και τον τίτλο του καλύτερου παίκτη του κόσμου στο καλλιτεχνικό μπιλιάρδο , τον Raymond Steylaerts, που μου παίρνει τον αέρα από το… ζέσταμα με το αγέρωχο περπάτημα του και το επιτηδευμένο νομίζω ύφος του, σε στυλ… δεν υπάρχεις… δεν σε βλέπω…, ανακατεμένο με μια δόση του στυλ… σε σιχαίνομαι!
Μου είχε διηγηθεί παλιότερα ο επίσης Βέλγος grand maitre Emil Waflard, ιστορίες και πλάκες για μεγάλους αγώνες που κερδήθηκαν ή χάθηκαν εξαιτίας ψυχολογικών τρικ, το καταλαβαίνω ότι έχω πέσει σε αυτήν την περίπτωση, ενώ το σκορ στα σετ είναι στο ένα-ένα…
Σε κρίσιμο σημείο του τρίτου σετ βγάζει μια ξεκάθαρη δίσποντη, ο διαιτητής μπερδεύεται, ο Raymond στήνεται να συνεχίσει με απόλυτη φυσικότητα και όταν ο ρέφερι πάει να το ξανασκεφτεί, τον καπελώνει κανονικά…, καπελώνει και εμένα όταν… τολμώ να ψελίσω ότι ήταν δίσποντη, και πριν συνέλθω το παιγνίδι λήγει 3-1, απλώς λίγο πιο δύσκολα από ό,τι λέει το σκόρ…
O Christof Pilss, είναι ο επόμενός μου αντίπαλος, ο γνωστός μας από τα Cadre Αυστριακός πρωταθλητής, που είναι το… μελλοντικό συμβόλαιο της BWA, αφού σε λίγους μήνες θα φθάσει στον τελικό του περίφημου Spa, που σου άνοιγε τις πύλες του επαγγελματικού παραδείσου της Τρίσποντης…
Του Christof του είχε δημιουργηθεί μάλλον ψυχολογικό πρόβλημα από τον Νίκο Τρεμούλη και τους Έλληνες, κερδίζω 3-0 με συνοπτικές διαδικασίες, σε λιγότερο από μία ώρα αγώνα, με νέο Πανελλήνιο ρεκόρ ειδικού μουαγιέν 1.285, που έμελλε να είναι το καλύτερο ειδικό του ομίλου!
Φαντασθείτε, έναν όμιλο με τρεις επαγγελματίες της BWA όπου ένας παίκτης του σερί από την άπειρη στις Τρίσποντες Ελλάδα, όχι μόνον προκρίνεται, αλλά κάνει και το καλύτερο ειδικό μουαγιέν, στο τέλος δε, φεύγει από την Σκανδιναβία έχοντας πάρει την αποκλειστικότητα της εμπορίας για την Ελλάδα των μπιλιάρδων που θα του αλλάξουν την ζωή…
Ο Richard Bitalis όμως, ανήκει στην πολύ μεγάλη κατηγορία… είναι το δεύτερο φαβορί του Πανευρωπαϊκού με μικρή διαφορά από τον Blomdahl που παίζει εντός έδρας, αφού ο Dick Jaspers είναι ακόμα με το ένα πόδι στα παιγνίδια του σερί, και απλά στο ξεκίνημα της τεράστιας καριέρας του στις 3σποντες…
Λίγους μήνες πρίν, ο Bitalis ήταν πρωταθλητής με την BWA στο World Cup της Αμβέρσας και δεύτερος στο Πανευρωπαϊκό της CEB.
Όταν ισοφάρισα απρόσμενα με πέντε και έξι σερί σε 2-2, ο Richard έγινε πολύ νευρικός, φρόντισα να τον εκνευρίσω περισσότερο με πολύ προσεκτική άμυνα, και η πρώτη μου πραγματικά μεγάλη Διεθνής νίκη στις Τρίσποντες ήταν γεγονός…
Από αυτό το σετ ακόμα μέχρι σήμερα θυμάμαι όλες τις φάσεις… τόσο έντονα το έζησα…
Η δουλειά όμως δεν είχε τελειώσει…
Χρειαζόμουν μια ακόμα νίκη για το άπιαστο μέχρι χθές για την Ελληνική πραγματικότητα όνειρο της οκτάδας…
Έπρεπε να κερδίσω και τον αξιόλογο φίλο μου, τον Κυριο Hesham Saad από την Αίγυπτο…
Σε αυτό το ματς στο οποίο η νίκη θα με έφερνε πρώτο ή δεύτερο, ενώ η ήττα τέταρτο, δεν ξέρω πόσες φορές πέρασα ξυστά από το έμφραγμα!
Πολύ κακό παιγνίδι, υπερβολικά αγχωμένος και νευρικός εγώ, οι υποθέσεις όλων των σετ κρίθηκαν στα…. δικαστήρια, κερδίζω 3-2 με σκορ 15-14 σχεδόν σε όλα, και έχουν πεταχτεί τόσες πολλές στεκιές, που το ικανοποιητικό μου 0.950 έχει μεταβληθεί σε 0.800! (0.799 για την ακρίβεια!!!).
Το παιγνίδι κράτησε ώρες, και ο πιο στεναχωρημένος άνθρωπος στην Σουηδία την ώρα της λήξης ήταν μάλλον ο Bitalis, που κατέβηκε από την κερκίδα μουρμουρίζοντας κάτι περίεργα στα Γαλλικά!
Δυστυχώς, η κλήρωση του ματς για τα μετάλλια, με ρίχνει επάνω στον Torbjorn Blomdahl, το μεγάλο φαβορί, που με ρίχνει νοκ άουτ με 3-0…
Στο ένα σετ έφθασα τούς 9 και στο άλλο τους 10 πόντους, και στις δύο περιπτώσεις πηγαίναμε στο σκορ μαζί όταν έχασα κλασσική καραμπόλα, αυτά είναι και τα μόνα που θα τολμούσα να πω για αυτόν τον αγώνα…
Η μικρή κατάρα που με κυνηγούσε όποτε ήμουν στην οκτάδα διεθνών αγώνων και αποκλειόμουν, ξαναχτύπησε! Μονίμως οι λεπτομέρειες με οδηγούσαν στο παιγνίδι κατάταξης για την έβδομη θέση, την οποία παραδοσιακά κερδιζα, και ποτέ για την πεμπτη (όπου εάν χάσεις καταλήγεις έκτος!).
Θα έκλεινα λοιπόν τους αγώνες με μια ακόμα δυνατή νίκη, 3-2 επί του Egidio Vierat, του εκκεντρικού Πορτογάλου που έπαιζε για την Γαλλία, και που λίγο καιρό πριν ήταν πρώτος σε World Cup της BWA.
Ο Egidio σίγουρα δεν θυμόταν ότι οκτώ χρόνια πριν, δεν μου επέτρεπε την είσοδο στην Ακαδημία του Saint Dennis-
Sebastopol στο Παρίσι, εγώ όμως το θυμόμουν καλά!!! (Αστειάκια….)
Στον τελικό, πολύ δύσκολα, με καταπληκτικές εκτελέσεις στις καραμπόλες του φώτο φίνις, ο Blomdahl νίκησε τον Dick Jaspers 3-2…
Εδώ στην πατρίδα του την Σουηδία λοιπόν ο Torbjorn πριν 32 χρόνια έπεισε και τον τελευταίο αμφισβητία της υπεροχής του, και εδω έγινε το ξεκίνημα της τεράστιας καριέρας του Jaspers… αυτού του έτερου γίγαντα της Παγκόσμιας σκηνής του Τρίσποντου…
Βλέποντας στον πίνακα της τελικής κατάταξης πως οι μόνοι που με ξεπερνούσαν ήταν λίγοι Βορειοευρωπαίοι, και ότι ο σχολιαστής του Eurosport με ανέφερε σαν “George Sakkas, this tremendous young man…”, αισθάνθηκα ότι δεν έμεινε τίποτε άλλο που να μην έχει πραγματοποιηθεί από εκείνο το θεωρητικά άπιαστο όνειρο που είχε πλάσει το μυαλό μου δέκα χρόνια πριν, στα πνιγμένα από τους καπνούς υπόγεια με τις απαγορεύσεις για τους κάτω των 18… το όνειρο που με ήθελε απλά να είμαι ένας από αυτήν την παρέα, και ας ήμουν ο πιο ασήμαντος…
Ίσως θα έπρεπε να είχα στοχεύσει λίγο ψηλότερα τελικά…
Στην φωτογραφία του 1994 με τον διαχρονικό Ηλία Ράμμο, συμπαίκτη στον “Πανελλήνιο”, πρωταγωνιστή της δεκαετίας του ’90 και όχι μόνον, σε εποχές που δέναμε τα σκυλιά με τα… λουκάνικα!!!
