Posted by George Sakkas on facebook
May 16, 2021

Αρχές του 1981….
Απολυομαι από τις Καταδρομες, με την ειδικότητα του “καταστροφέα”, όμως η ειδικότητα αυτή, καμμία σχέση δεν έχει με αυτό που προτίθεμαι να κάνω για το μπιλιάρδο!
Επίσης δεν έχει μεγάλη σχέση με την εκπαίδευση μου αφου υπηρέτησα στο τάγμα της… αφασιας, το 480 Διαβιβασεις Καταδρομών!
Ήδη εδώ και μήνες, ο ένας από τους εφευρέτες φίλους μου, ο Σταμάτης Στογιαννος, (Ο αλλος ήταν ο Μοδης Καλλέργης), προσπαθεί να με πείσει, ότι θα πρέπει να φύγουμε για το Παρισι,  γιατί πιστεύει ότι έχω ταλέντο στο μπιλιάρδο, και θα πρέπει να “πάρω εικόνα” από τους Γάλλους πρωταθλητές…
Το πρόγραμμα του είναι… απλό!
Μια φίλη του από την Ολλανδία, πριν τρία χρόνια, του έχει χαρίσει ένα Simca, το οποίο ερχόμενος στην Ελλάδα, προτίμησε να εγκαταλείψει στην ουδέτερη ζώνη των Ελληνογιουγκοσλαβικων συνόρων, για να μην πληρώσει τελωνειο.
Θα πηγαίναμε λοιπόν όπως- όπως στην Θεσσαλονίκη, εκεί θα αγοράζαμε μπαταρία και πλατινες, και σε δύο μερούλες θα είμασταν στο Παρισι, στο σπίτι της Κατρίν, φιλενάδας του Κωστή που θα ήταν μαζί μας στο ταξιδι, συνοδηγός.
Απλά τα πράγματα για τον Σταμάτη και τον Κωστή, που και οι δύο ήταν κάτι μεταξυ φιλόσοφου και παιδιού των λουλουδιων, ανοιχτοκαρδοι και εντελώς ακομπλεξαριστοι!
Πολύπλοκα και τρελά για εμένα που όπως έλεγε το σόι, από πέντε χρόνων σκεπτόμουν σαν γέρος…
Αρνούμαι πολλές φορές ευγενικά…
Έλα μου όμως που ο Σταμάτης, μου δανείζει το “Δώρο του αετου”, του Κάρλος Καστανεντα… και αφού το ξεκοκαλιζω, αλλά δύο βιβλία του ίδιου….
Απο την τρελα της γραφής του Καστανεντα, καμπτονται οι αντιστάσεις, και ψελιζω ότι είμαι μεσα….
Στην δουλειά, που με περιμένουν να απολυθω, ενημερωνω για αναβολή επ αόριστον….
Το πώς φθάσαμε στην Θεσσαλονίκη, ειναι για γέλια μέχρι δακρύων, αλλά για να τελειώσει κάποτε η διήγηση, θα σας πω μόνο ότι φθάνοντας στους Ευζωνους, ο Σταμάτης αντιλαμβάνεται ότι έχει ξεχάσει στο ζαχαροπλαστείο που φάγαμε
τον τελευταίο… μπακλαβά, το πακέτο με τά λεφτά και τα διαβατηρια ολονων μας!
Δεν είναι γραφτό μου να βγω από τα σύνορα, είμαι βέβαιος, αλλά γυρίζοντας στην Θεσσαλονίκη, ο ζαχαροπλαστης μας κουνά από μακριά το…. πακέτο σκασμένος στα γελια!!!
Από τότε έχω σε μεγάλη εκτιμηση τα καρντασια…
Το μπλε Simca όντως μας περιμένει στην ουδέτερη ζώνη, αλλά λόγω νυχτερινών πλιατσικων, δεν έχει ούτε καθρέπτες!
Το χειρότερο είναι ότι νυχτώνει, και η καινούργια μπαταρία με τις πλατινες, συν το σπρωξιμο, δεν βοηθούν το αμάξι να πάρει μπρος….
Και ξαφνικά ένα μπρουμ μπρουμ πατ πατ πατ πατ, το Simcaκι ζωντανεύει αλλά πάει σαν χελώνα, και από την μυρωδιά της βενζινης σουρχεται να κόψεις φλεβες!
Με τα μάτια συμφωνούμε ότι ξεκινάμε για Παρισι με 40 χλμ την ώρα…
Σταμάτης και Κωστης μπροστά. Εγώ που από τα 17, και μέχρι σήμερα δεν αξιωθηκα να μάθω να οδηγώ παρά μόνον μοτοσικλέτα, πίσω, παρέα με κάτι σακκους ξηρούς καρπούς,και διαφορες νταμιτζανες με χυμα λικερ που τα παιδιά προοριζαν για τους φίλους τους στην Γαλλια….
Το κασετοφωνακι του Σταμάτη μου κάνει παρέα με μια βασική κασέτα, Μουσικές Ταξιαρχίες, Τζιμυ Πανουσης με κάτι απαγορευμένα… Στης Βουλής τα έδρανα….
….Η μαμά του είναι στείρα… κτλπ απο ερασιτεχνική live ηχογράφηση σε μαγαζί στην Πλάκα.
Όλη την νύκτα βλέπω νταλίκες να έρχονται καταπάνω μας, και να γλυτώνουμε την τελευταία στιγμή στην περίφημη καρμανιολα/Εθνική, που ένωνε το Βελιγράδι με τους Ευζωνους….
Όλη την νύκτα μας κορνάρουν οι από πίσω, που δεν καταλαβαίνουν γιατί πάμε τόσο αργά…, και όλη την νύκτα σταματάμε σε κάθε βενζινάδικο, και κάθε συνεργείο, ζητώντας… γιατρειά στο πρόβλημά μας, και εισπράττοντας την ίδια απάντηση….. νιεμα…. Ζασταβα….
Μετά από 900 από τα πιο οδυνηρά χιλιόμετρα που μπορεί κανείς να φανταστεί, λίγο πριν την Τεργέστη οι τεχνικοί ενός κρατικού συνεργειου, δεν ξέρουν αν πρέπει να γελάσουν, ή να κλάψουν,  βάζοντας απλώς σωστά τις πλατινες που είχαν μπει…. ανάποδα!
Το Simca πετάει, και η ψυχολογία είναι στα ύψη, μπαίνουμε με φόρα στην Ιταλία, αλλά οι τελωνειακοί παρεξηγουν την υπερβολικά φιλική διάθεση και τον ενθουσιασμό των παιδιών, και μας κάνουν το αμάξι, φύλλο και φτερό!
Μετά από ώρες, και ενώ είμαι σίγουρος ότι δεν θα μπορέσουν να το ξαναμαζεψουν, μας αφήνουν να φύγουμε απορωντας για το πώς ήταν δυνατόν να μην μας βρουν τίποτα……
Περνάμε έξω από την Βενετία με… χίλια, καταλαβαίνω ότι δεν με παίρνει να ζητήσω στάση, την απαιτώ όμως τουλάχιστον για το Μιλάνο, ήτο Τορίνο!
ΣΥΝΕΧΊΖΕΤΑΙ….